Judith en Ruben kropen de eerste keer bij mij op het bankje. Judith als fotograaf voor de komende verhalen en Ruben als mijn allerliefste zoon.
Het speelde al langer door mijn hoofd. 'Wie zitten er toch altijd op dat bankje voor de supermarkt in Hatert?' Van nature ben ik nieuwsgierig en ik ben een verbinder.
Het lijkt me prachtig om een verhaal op te tekenen van iemand waar we normaal misschien zo aan voorbij zouden lopen, omdat het geen OSM* is, maar voor wie je bewondering krijgt als je zijn of haar verhaal wèl kent. Dat wil ik doen: vertellen over en verbinden.
*OSM = ons soort mensen. Een verschrikkelijke term wat mij betreft. Helaas is de mens zo afgestemd, dat je je sneller tot iemand aangetrokken voelt (voor een praatje bv) als een persoon dezelfde kenmerken heeft.
